Onze overheid is stuk. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Onze regering doet niet wat ze hebben beloofd, zelfs niet als ze het met hun handtekening hebben bezworen. Nederland heeft in 2015 in Parijs een historisch klimaatakkoord ondertekend. De “tldr” van dit akkoord is dat we de opwarming van de aarde moeten beperken tot 1,5 graad en onder geen voorwaarde meer dan 2 graad mag worden. In een land waarin een kabinet waarde hecht aan de afspraken die het maakt zou je nu klaar zijn: maatregelen worden genomen, plannen om uitstoot te beperken worden snel en daadkrachtig uitgevoerd, pakketten met duurzaamheidsbeleid worden gepresenteerd. Oftewel, de staat neemt de verantwoordelijkheid voor het oplossen van de klimaatproblemen.

In de praktijk zien we echter een kabinet dat schoorvoetend niet eens het minimale doet. Er moest zelfs een actiegroep en een rechterlijke uitspraak aan te pas komen om iets van beweging te forceren en zelfs dan schieten ze pijnlijk tekort. Ik heb meegelopen in klimaatmarsen, lawaai gemaakt bij een klimaatalarm, gestemd op de groenste partijen, goede doelen gesteund en zeeën van burgers hebben hetzelfde gedaan. Ik vrees echter dat dit niet voldoende is. Ik vrees dat er meer nodig is om onze beleidsmakers wakker te schudden. Ik vrees dat duidelijkere acties noodzakelijk zijn en daarom heb ik me sinds kort aangesloten bij Extinction Rebellion.

Kwetsbaarheid. Een jaar geleden had ik niet zoveel op met deze term. Althans, niet als het om mijzelf ging. Bij anderen vond ik het nooit een probleem en kon ik een kwetsbare houding juist enorm bewonderen. Maar zelf probeerde ik het altijd op afstand te houden. Dit jaar ben ik er echter achtergekomen dat het accepteren van mijn kwetsbaarheid eigenlijk een zegen is. Nu ik me hiervoor durf open te stellen laat het me niet meer los en biedt het een onverwachte verlichting. Read more...

Today I’ve made a Bandcamp artist page and rereleased my 2010 EP Mood of the leopard. It took some time for me to make the jump from sharing my music on free sites to making a proper bandcamp page and asking actual money. I’m not too sure about whether people are interested, but I’m trying not to be held back by too much humility.

Ik ben de laatste tijd bijzonder geïnspireerd door de levens en geschriften van Clara en Franciscus van Assisi. Een van hun thema’s is dat ze zichzelf minderwaardig maakten aan andere mensen. Binnen de ordening van de schepping plaatsten ze zich zelfs helemaal onderaan. Ik ben hierdoor gefascineerd en het voelt voor mij heel natuurlijk om dit ook te doen. Hun manier van kijken naar jezelf is ook 800 jaar later nog steeds enorm radikaal (met een K :-). In deze blogpost wil ik hier verder op ingaan en bekijken wat deze houding voor mij betekent, hoe dit frictie oplevert met de cognitieve psychologie, en hoe de wereld baat zou kunnen hebben bij wat meer menselijke minderwaardigheid.

Als ik de Bijbel lees dan neem ik die letterlijk. Poëzie en metaforen daargelaten, probeer ik nergens tussen de regels naar verborgen boodschappen te vissen. Dit klinkt wellicht vreemd aangezien ik mezelf omschrijf als een vrijzinnig protestant, maar het is eigenlijk vrij logisch en past goed in mijn verdere kijk op het christendom.