Het zal je vast niet ontgaan zijn, maar op 28 januari was er een klimaatprotest in Den Haag. Actievoerders demonstreerden vreedzaam tegen de 17,5 miljard aan fossiele subsidies en blokkeerden daarbij de A12. Ik was hier ook bij aanwezig en naast de mensen op het asfalt waren er ook tallozen boven de tunnelbak om aan te moedigen en het protest te steunen. Deze supporters werden echter vrij snel door de politie gesommeerd om daar te vertrekken. Politie reed rond en vorderde mensen met megafoons om weg te gaan. Ze spraken mensen ook persoonlijk aan en dreigden met arrestatie. Je kunt in de uitzending van het Jeugdjournaal van die avond zien hoe dit ging.

Ik vind dit een tamelijk vervelende en intimiderende gang van zaken en nadat ik in de raadsvergadering had gezien dat burgemeester Jan van Zanen geen demonstratieverbod voor de wegen rond de tunnelbak had afgekondigd heb ik een klacht ingediend. Vandaag werd ik teruggebeld en gemaild en kreeg ik een excuses. Het was inderdaad niet de bedoeling dat mensen van de supportdemonstratie weggestuurd werden. Er was daar inderdaad geen demonstratieverbod. Een commandant bij de ME dacht dat er wel zo’n verbod was en gaf zijn collega’s het bevel om demonstranten te vorderen weg te gaan. Toen de andere commandanten doorkregen dat dit gaande was, werd deze actie direct beëindigd.

Ik vind het erg jammer dat dit gebeurd is, want er waren veel mensen met jonge kinderen die zich hierdoor hebben laten afschrikken. Het demonstratierecht is een groot goed en een heel belangrijk onderdeel van onze democratie. Daarom hoop ik ook dat er op 11 maart weer een hoop mensen naar Den Haag gaan om samen te demonstreren tegen fossiele subsidies. Hopelijk heeft de politie daarbij geleerd van zijn fouten en laten ze de mensen op de stoep van de Prins Clauslaan lekker staan!

Dit stukje verscheen ook in het januari/februari 2023 nummer van het Franciscaans Maandblad “Alle Goeds”

“Zal ik die voor je repareren?”. Mijn vrouw wijst naar mijn wollen handschoenen. We wachten met onze fietsen op een stoplicht en nu ik even goed kijk zie ik dat ze inderdaad betere dagen hebben gekend. Het breiwerk is op sommige plekken uiteengerafeld en daarachter is de witte voering zichtbaar. “Kan jij dat dan?”, vraag ik met een mengeling van verbazing en ontzag. Ik zou geen idee hebben waar ik moest beginnen om zulk fijn breiwerk te repareren.

Onze overheid is stuk. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Onze regering doet niet wat ze hebben beloofd, zelfs niet als ze het met hun handtekening hebben bezworen. Nederland heeft in 2015 in Parijs een historisch klimaatakkoord ondertekend. De “tldr” van dit akkoord is dat we de opwarming van de aarde moeten beperken tot 1,5 graad en onder geen voorwaarde meer dan 2 graad mag worden. In een land waarin een kabinet waarde hecht aan de afspraken die het maakt zou je nu klaar zijn: maatregelen worden genomen, plannen om uitstoot te beperken worden snel en daadkrachtig uitgevoerd, pakketten met duurzaamheidsbeleid worden gepresenteerd. Oftewel, de staat neemt de verantwoordelijkheid voor het oplossen van de klimaatproblemen.

In de praktijk zien we echter een kabinet dat schoorvoetend niet eens het minimale doet. Er moest zelfs een actiegroep en een rechterlijke uitspraak aan te pas komen om iets van beweging te forceren en zelfs dan schieten ze pijnlijk tekort. Ik heb meegelopen in klimaatmarsen, lawaai gemaakt bij een klimaatalarm, gestemd op de groenste partijen, goede doelen gesteund en zeeën van burgers hebben hetzelfde gedaan. Ik vrees echter dat dit niet voldoende is. Ik vrees dat er meer nodig is om onze beleidsmakers wakker te schudden. Ik vrees dat duidelijkere acties noodzakelijk zijn en daarom heb ik me sinds kort aangesloten bij Extinction Rebellion.

Kwetsbaarheid. Een jaar geleden had ik niet zoveel op met deze term. Althans, niet als het om mijzelf ging. Bij anderen vond ik het nooit een probleem en kon ik een kwetsbare houding juist enorm bewonderen. Maar zelf probeerde ik het altijd op afstand te houden. Dit jaar ben ik er echter achtergekomen dat het accepteren van mijn kwetsbaarheid eigenlijk een zegen is. Nu ik me hiervoor durf open te stellen laat het me niet meer los en biedt het een onverwachte verlichting. Read more...

Today I’ve made a Bandcamp artist page and rereleased my 2010 EP Mood of the leopard. It took some time for me to make the jump from sharing my music on free sites to making a proper bandcamp page and asking actual money. I’m not too sure about whether people are interested, but I’m trying not to be held back by too much humility.