De akker van zijn aardse natuur
In de app van mijn kerk deelde ik dit bijbelcitaat:
Wie zaait op de akker van zijn aardse natuur, zal verderf oogsten, maar wie zaait op de akker van de Geest, oogst eeuwig leven Galaten 6:8
Dit vers herinnert me eraan dat ik soms mijn eerste impuls moet onderdrukken en even moet bezinnen op wat God eigenlijk van me verwacht. Sommige christenen schrijven in uitdagende situaties “WWJD” op hun hand: “what would Jesus do”. Precies daar wil ik meer bij stilstaan.
Ik reageer namelijk vaak reflexmatig op mijn omgeving. Ik kan dan spottend of oordelend uit de hoek komen en zo de gevoelens van anderen uit het oog verliezen. Het is zo eenvoudig om vanuit de heup te schieten op alles dat beweegt. Maar zoals je schiet zal je ook beschoten worden en als geoefend heupcowboy maak je snel slachtoffers en word je er uiteindelijk ook zelf een. Als de Schrift me iets leert dan is het wel dat ik met die zonde ook mezelf tref.
Zonde is een begrip waar ik lang niets van wou weten. Het hoorde voor mijn gevoel bij de tijd van grootmoeders christendom. Maar mijn kijk hierop is de afgelopen jaren gedraaid. Ik zie veel zonde. Zonde van multinationals die de aarde plunderen en verwoesten voor gewin. Zonde van staten die in hun uitbreidingsdrift of vergeldingsdrang onschuldige mensen ombrengen. Zonde van burgers die hun naasten haten, maar ook de zonde van mezelf.
En juist die zonde van mezelf is iets waar ik mee aan de slag ben gegaan. Geïnspireerd door de “kleine weg” van Thérèse de Lisieux probeer ik elke dag kleine positieve stapjes te zetten. Vriendelijkheid, liefdevolle aandacht, geduld. Dat zijn zomaar een paar concrete dingen die ik door mijn hele leven wil vlechten. Het zijn geen grootse meeslepende zaken, maar juist heel praktische.
En als dit me niet lukt, als ik toch weer terugval op mijn aardse natuur dan is het me veel duidelijker. Dit streven zorgt er niet per se voor dat ik nu gelijk een zoveel beter mens ben, maar ik herken het wel als ik dat niet ben. Daar schuilt volgens mij ook het begin. Eerst moet je je zonde herkennen, voordat je het kan veranderen. Ik moet inzien dat wanneer ik in een ongeduldige stemming ben, ik ook erg kortaf en onredelijk kan zijn. De volgende keer kan ik het dan misschien herkennen voordat ik heb gesproken en heb gedwaald. Ik zal hier nog wel de rest van mijn leven voor nodig hebben om zelfs maar de basis ervan onder de knie te krijgen, maar zoals Arnold Huygen de Bijbel samenvat is dat misschien ook wel voldoende: “Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.”
Als ik nu een andere heupcowboy tref en geraakt wordt door een onterechte afvlakking van wie ik ben, dan herken ik dit iets beter. Alsof onrecht dat ik zelf heb uitgedeeld sneller op mijn radar verschijnt dan onrecht dat mij vreemd is. Misschien is dat ook wel waarom ik niets van oorlog begrijp. Zelfs niet van de zogenaamde “rechtvaardige oorlog” zoals Augstinus die beschrijft. Ik begrijp sowieso steeds minder van deze wereld en wat mensen drijft, maar misschien is dat wel een noodzakelijke wee die je moet voelen als je Jezus echt wil volgen.
Om niet al te somber te eindigen, zal ik afsluiten door wat te nerden over de Bijbel:
Bovenstaande vertaling is uit de NBV21. Meestal prefereer ik de Statenvertaling, maar in dit geval vind ik een minder letterlijke vertaling passender.
In de SV 1886 wordt dit vertaald als:
Want die in zijn eigen vlees zaait, zal uit het vlees verderfenis maaien; maar die in den Geest zaait, zal uit den Geest het eeuwige leven maaien.
De term “vlees” maakt de boodschap iets “benauwder”, maar het is wel correcter. Zoals meestal vertaalt de SV heel dicht bij de brontaal en hier gaat het om het woord σάρκα, wat inderdaad vlees (of lijf) betekent, als tegenhanger van het geestelijke.
Vrede en alle goeds