Zen, Jezus en de Karate Kid
Ik ben van plan om af en toe over spiritualiteit en geloof te gaan schrijven. Daarom leek het me als introductie wel handig om te omschrijven hoe mijn spirituele beleving eruit ziet. Dan weet je vanuit welke achtergrond ik schrijf als ik het hier over heb.
Om eerlijk te zijn voel ik een klein beetje schroom om het over zoiets persoonlijks als geloof te hebben. Dit komt niet alleen omdat dit onderwerp in Nederland erg tot de privésfeer behoort, maar ook omdat ik hier met mijn hoekje van het web genesteld ben in een subcultuur van computernerds. Blogs als deze gaan over het algemeen niet in op de persoonlijke geloofsbeleving. Je zal sneller een bespreking van een obscure ondertitelloze Japanse anime aantreffen dan een bespiegeling op de positie die geloof en spiritualiteit in iemands leven inneemt. Daarnaast is er in de geekcultuur een vrij grote schare radicale atheïsten die niet altijd even vriendelijk zijn.
Enfin, als ik nadenk over alle smaakjes geloof en in het bijzonder de christelijke subsoorten kan ik het niet laten om aan Pokémon te denken. Dat zal dan toch mijn nerdkant zijn die zich roert. Er zijn zoveel verschillende religies en spirituele stromingen en net als Pokémon hebben ze allemaal zo hun eigen bijzonderheden. En alhoewel ik niet in Kanto woon en ook geen Bulbasaur ben valt mijn geloofsbeleving en mijn spirituele achtergrond net zoals die van Pokémon relatief netjes in te delen. Ik ben vrijzinnig protestants en om specifiek te zijn ben ik remonstrant. Dit smaakje christen werd vroeger ook wel tot de categorie “rekkelijken” geschaard en daar kan ik me wel in vinden.
Net zoals veel remonstranten houd ik er van om zelf na te denken over wat ik wel en niet geloof en waar ik inspiratie uit haal. Ik ben dol op de wetenschap en voor mijn wereldbeeld zal dat altijd leidend zijn, maar voor mij botst dit niet met mijn geloof in Jezus en de geweldige verhalen die je in de Bijbel vindt.
Naast mijn christelijke basis verdiep ik me ook in het zenboeddhisme. Voor mij persoonlijk werkt die combinatie heel goed. Het christendom is namelijk heel sterk in het beschrijven van je kijk op de wereld. Het geeft een vrij duidelijk raamwerk van normen en waarden en de barmhartigheid die ik lees in de kern van Jezus’ optreden is voor mij heel waardevol in het dagelijks leven. Het zen boeddhisme aan de andere kant heeft een grote kracht in de kijk op jezelf. Waar het christendom vaak gaat over jezelf wegcijferen ten bate van een hoger doel, gaat het bij zen juist over de vrede in jezelf vinden en het persoonlijk lijden proberen te verminderen.
Op het moment ben ik veel over Franciscus en Clara van Assisi aan het lezen en daar ga ik zeker nog een aantal blogposts aan wijden, want hier ligt een enorme rijkdom die juist in tijden van oorlog en klimaatverandering superactueel is.
Tot slot nog even waarom ik de Karate Kid noem in de titel van deze post. Dit is te danken aan de fenomenale predikant Sigrid Coenradie. Toen ik voor het eerst naar een dienst ging van de Geloofsgemeenschap het Penninckshuis was zij de voorganger. In haar overdenking verwees ze naar de jaren-80 film the Karate Kid. Ik weet niet meer wat de precieze context was, maar ze had het over de wijsheid van de trainer Mr. Miyagi. Haar overdenking was daarmee vrij verrassend voor mij. Juist doordat ze het ultiem wereldse van de popcultuur combineerde met de eeuwenoude christelijke traditie gaf mij de gelegenheid om het christendom in mijzelf ook weer ruimte te geven.