Toen ik een tiener was, putte ik zelfvertrouwen uit het feit dat ik een schijnbaar unieke smaak en mening had. Een eigen identiteit en als enige cultuur de tegencultuur, met als de muziek de muziek van slechts enkele ongewassen conaisseurs. Na mijn tienerjaren kwam ik er gelukkig achter dat er een grote waarde ligt in breed gedeeld enthousiasme. Ik ontdekte dat ik heus niet zo uniek ben. Ook in mijn voorkeur voor Ada blijk ik dat niet te zijn, want mijn groeiende wens om in Ada te programmeren gaat gepaard met een heuse golf van aandacht voor deze taal.

Als webprogrammeur heb ik aan de voorkant vaak te maken met JavaScript. Logisch, want het is de enige “high level” programmeertaal die zit ingebakken in elke moderne webbrowser. Dit zou niet erg zijn, ware het niet dat JavaScript als taal wat problematisch is. Toen hij in de jaren negentig werd ontwikkeld was dit een beetje een haastklus en de gevolgen daarvan zijn nog steeds terug te vinden. Om dit probleem te ondervangen zijn er een hoop manieren uitgevonden om andere talen naar JavaScript te compileren (of eigenlijk transpileren :-). Het is ook mogelijk om Ada naar JavaScript te compileren door middel van het A2JS gereedschap dat onderdeel is van het Matreshka project.

Nu ik serieuze grotemensenprojecten in Ada maak, moet ik beter kijken naar mijn bestandsindeling en naar de manier waarop ik omga met externe afhankelijkheden. Mijn software moet betrouwbaar compileren en daarbij moet ik verder kijken dan mijn eigen ontwikkelcomputer lang is. Het is dus tijd om een fatsoenlijk bouwplan te maken, een zinnige ordening van de broncodebestanden te bekokstoven, en een logische plek voor externe bibliotheken te verzinnen.

Waarom zou je in een archaïsche programmeertaal willen werken? Eentje die geassocieerd wordt met Fortran, Cobol, bandplooibroeken en verstandige leren schoenen? Aan Ada kleven een hoop vooroordelen, maar onder haar lange geschiedenis gaat een verrassend moderne taal schuil die is meegegroeid met de tijd en een hoop te bieden heeft aan programmeurs in de jaren twintig.

Dertien jaar geleden leerde ik Ada kennen. Enthousiast geworden door een artikel van Koen Vervloesem las ik met een slapeloze baby op de arm het Wikibook. Ik raakte gefascineerd door deze vrij onbekende programmeertaal en besloot er dieper in te duiken.