RSS

Ode aan de oriënteurs

Oriëntatieloop is een sport:
hardlopen met een kompas.
Geen vaste route, paaltjes, lijnen, stippels.
Nope: een kaart, een magnetisch veld,
een brein met benen.

Ik ken het van Ragne Wiklund:
een Noorse schaatser.
Ze neemt van die mooie bochten,
maar ik heb het niet over sport.

Deze tijd heeft geen leiders nodig,
maar oriënteurs van ideeën,
van meningen, van stellingen,
van actie, soms van controverse,
maar altijd van liefde, van liefde, van liefde.

Soms staat daar zo’n geweldenaar.
Goudblond borstkuras en spieren.
Het verlichtingsideaal van de vrije redenaar.
Maar hij navigeert zo zelden
op de oogsten voor de ander,
voor de vreemdeling,
voor de benauwde en bedrukte.

Deze schijnbaar lichtgevende ridder beweegt als
een volger aan een leiband.
De ketting van economisch gewin, macht,
belangen, angst en haat is stevig om zijn
nerveus kloppende halsaders gekluisterd.

Oriënteurs zijn niet noodzakelijk succesvol
en zelden populair.
Ze spreken waarheid of bevragen zich
een weg naar waarheid toe.
Maar dit is soms moeilijk te volgen
voor ons wandelroutewandelaars.

Er hangen vaak kaardebollen aan oriënteurs,
hun schoenen zijn modderig, hun haar is wild.
Bij een diner zijn ze geen graag geziene gast.
Ze kunnen namelijk je pret bederven.
Je pret van gestreken tafellakens,
gevouwen servetten en geordend bestek.
Je pret van de zichtbare vruchten van het onzichtbare zuchten.
De verdrukking van de weerloze is wat veel eettafels vult.

Oriënteurs laten sporen na in het bos.
Een route wordt soms een wildpad,
een wandelpad, een laan.

Tot de asfalteermachines komen stinken
en we nieuwe oriënteurs moeten vinden.

Want het bos waar het om te doen was,
de ontdekking van de schoonheid,
van verschilligheid,
van het bleke, kale, ware, broedende vermoeden,
dat er meer is dan de stenen die wij stapelen,
is weg.

Easy messays

Peter Maurin was samen met Dorothy Day oprichter van de Catholic Workers beweging. Hij was een enorm bevlogen christen met een hele verfrissende, radicale kijk op het geloof. Hij schreef messcherpe stukjes die ontdaan waren van alle fluf. Hij noemde deze easy essays. Ze lezen als een soort slam poetry, of spoken word avant le lettre. Aangezien ik het format zo gaaf vind, wil ik dit ook wel proberen. Ik heb heel vaak bepaalde gedachtespinsels die ik wel op papier wil zetten, maar ik ben geen schrijver. Het kost mij veel moeite om mijn gedachtes de nodige structuur te geven en een coherent verhaal te maken. Daarom heb ik ook veel meer gedichten geschreven dan blogposts.

Ik wil graag wat gaan experimenteren met het easy essay format, maar ik ben geen groot denker als Maurin, of maar half zo scherpzinnig. Toch wil ik het de komende tijd een kans geven op mijn weblogje. Maar om het voor mezelf veilig en ongevaarlijk te houden noem ik ze maar easy messays. Excuus voor de flauwe woordgrap, maar sinds Elsbeth Etty ooit een lezing gaf met de titel Pagina Monologen in de tijd dat de Vagina monologen hip waren, is elke woordgrap naar mijn mening fair game 😄.

Easy messays
Ik ben het stompe uiteinde
ik ben het heft, niet het lemmet.
Ik ben de verschoven berg stencils,
de wanorde op mijn bureau.

Er zit vast iets van nut tussen,
maar het meest is oud papier.

Waarom ik me uitschrijf bij de Remonstranten, maar me meer christen voel dan ooit

Na lang nadenken heb ik besloten om me uit te schrijven bij de Remonstranten. Ik blijf gewoon lid van mijn geloofsgemeenschap Het Penninckshuis, maar zal geen landelijk lid meer zijn van de Broederschap. Ik schrijf dit stukje om al mijn gedachtes hierover op een rijtje te zetten en zodat ik andere mensen hiernaar kan verwijzen. Bovendien wil ik ook een overweging hebben om aan te bieden als motivatie bij mijn uitschrijving.

Lees meer

In het midden

Dit stukje schreef ik voor het gemeenteblaadje van Geloofsgemeenschap Het Penninckshuis. Ik viel hierbij in voor onze voormalig dominee Fulco van Hulst

“We nemen het woord en het licht mee de wereld in”. Met deze woorden worden meestal onze diensten afgesloten. Dit ontroert mij elke keer. Ik wil mijn geloof en mijn overtuigingen niet op zondag achterlaten in de kerkbankjes. Toch vraag ik me af wat het nou precies is dat ik de wereld in wil nemen. Wat betekent het in deze tijd om christen te zijn? Of nog preciezer: wat willen we dat dit betekent binnen onze eigen geloofsgemeenschap?

Lees meer

A12 Blokkade 11 maart

Dit stukje schreef ik voor de weblog van Christian Climate Action

Op 11 maart voerde Christian Climate Action weer actie tegen de 17,5 miljard euro aan fossiele subsidies. Met tientallen christenen waren we aanwezig om te zingen, bidden en ons lijf in te zetten om de verwoesting van de schepping te stoppen. Wij sluiten ons vaak aan bij acties van Extinction Rebellion en het verheugde ons dat duizenden mensen daar samenkwamen met hetzelfde doel: onze regering te bewegen om direct te stoppen met het financieren van de klimaatverandering. We voelen ons als mens én als christen gewetensbezwaard en genoodzaakt om op deze burgerlijk ongehoorzame wijze in actie te komen. De gevolgen van de opwarming van de aarde zijn geen vage toekomstmuziek, maar eisen nu al dagelijks de levens van mensen, planten en dieren.

Lees meer